Cuba? Libre!

Dus Cuba: Het land waarin de taxi-chauffeuren meer verdienen dan dokters, het land van Fidel, Che en Camillo, het land met rum en sigaren, maar bovenal een land met zoveel muziek en dans!  

Van San José vloog ik over Panama City(hé daar was ik weer) naar Havana en daar verbleef ik de eerste paar dagen. Aangezien, behalve in Havana, je in Cuba in Casa Particularis verblijft, is het erg gunstig om een travelbudy te vinden. Ten eerste erg gezellig en ten tweede: scheelt een hoop in kosten, omdat je anders voor twee moet dokken. 

De eerste dag ben ik in mijn eentje Havana Viejo gaan verkennen. Wauw! Toeristisch, maar zeker niet minder mooi. Vooral het feit dat je bijna overal muziek hoort, vond ik erg tof. Tel daarbij de oude auto’s, vele gekleurde gebouwen en Cubanen die op straat een goeie dikke sigaar aan het roken zijn op en je Cuba-idee is rond.

Maar ik was natuurlijk op zoek naar een travelbuddy en die had ik in mijn eigen hostel nog niet gevonden. Dus? Dan neem je een kijkje in een ander hostel ’s avonds. En met succes! De volgende dag met die mensen naar Playa Este gegaan, een strand in de buurt van Havana. Wat was het water blauw!! Strand alleen in Cuba is natuurlijk niet compleet. Al gauw waren er flessen rum, cola en kokosnoten voor de nodige Cuba Libres en Coco Loco’s. Een beetje kaarten op het strand. Het was gezellig, laten we maar zeggen.

De dag erna met Naaz door de nieuwere wijk Vedado gelopen. We raakten aan de praat met een local en die nam ons rond. Aangezien de gezondheidszorg van Cuba redelijk goed is, was ik erg benieuwd naar hoe hun ziekenhuizen zijn. We namen een klein kijkje binnen, waar ik echo apparatuur van voor mijn geboorte zag staan. Maar behalve de oude apparatuur zag het er keurig uit.

De dag erop ging ik met Ram naar Cienfuegos, een voormalige Franse koloniale stad. Weer een prachtige stad, maar voor drie dagen was het een beetje saai. Een van die dagen zijn we dus ook naar een natuurpark in de buurt gegaan. Nouja in de buurt... Het was prachtig, met een super mooie waterval en natuur die niet te vergelijken is met Costa Rica. Alleen toen we terug bij de Casa waren, moesten we 70CUC(1CUC=1€) en dat deed zeer. Dus maar weer: Altijd van te voren vragen, ook al zegt de gastheer dat die dat wel goed regelt.

Maar dan: Trinidad! Wauw! Prachtige stad en ook erg belangrijk: Mojito’s voor 1,50,-. Na de stad te hebben verkent en hebben we lange wandeling gemaakt naar een National Park met waterval. Prachtig, want langs de waterval was een kleine grot en hierin kon je ook zwemmen. Het water daarentegen was wel koud(Ik ben niets meer gewend. In NL wordt nu geschaatst?! Wat is dat?!). 

Terug in Trinidad gingen we op zoek naar eten, met natuurlijk een flesje rum op zak. Er was namelijk een straat met allemaal lokaal eten voor cheap en dat moest even worden opgezocht! Met een kleine snack daar en een paar Piña Colada’s voor 0,20c(no joke) gingen we naar een goede maaltijd zonder varkensvlees. Een bord vol grote garnalen verder, begaven we ons naar Casa de Musica. Laten we deze dag maar eindigen met het feit dat ik de mojito-maker de liefde heb verklaard, voor zijn heerlijke en sterke mojito’s van 1,50CUC.

Vervolgens stond Viñales op de planning. Ram was daar al geweest dus ik ging alleen. De reis was echt op z’n Cubaans. Ik heb in drie verschillende (oude) auto’s gezeten en alle drie begaven het op een zeker moment. Waar de ene in een half uur gerepareerd was, moesten we bij de andere wachten op een vervangende auto. Ik was blij toen ik er was. 

Viñales stond bij mij op de planning vanwege het rotsklimmen. Ik had gelezen dat het daar kon, maar verder was het allemaal nogal vaag. Gelukkig ontmoette ik diezelfde avond nog hele gezellige rotsklimmers, die mij wel mee op sleeptouw wilde nemen(en daarbij ook al het spul dubbel hadden, wat ik kon lenen: Dikke mazzel!). De volgende dag gingen we en wat was dat vet!! Dat kan ik ook weer afvinken! 

De dag erna gingen we dus natuurlijk weer, alleen bij het afdalen in de grot, waar we zouden gaan klimmen, sprong ik verkeerd en ik ging weer door mijn knie. Gelukkig waren er genoeg sterke klimmers, die me hielpen en me terug hebben gedragen naar een klein boerderijtje waar ze ijs en rum hadden. Beter kon niet. Aangezien lopen er nog niet bij was, kreeg ik ’s avonds zelfs een rit terug op een paard naar het dorpje. 

Ondertussen ben ik een week verder en heb ik veel moeten rusten. Ook omdat ik ergens iets verkeerds had gegeten, waardoor ik een paar dagen helemaal uit de running was. Hoort er natuurlijk ook wel een beetje bij als je langere tijd door Midden-Amerika aan het reizen bent. In de tussentijd ben ik wel in Granada geweest en nu doe ik een weekje een Spaans cursus, zodat ik mijn knie niet heel veel belast, maar toch bezig ben.

De blog is langer geworden dan gepland, me scuzie.

Tot de volgende!

Elise